Thursday 31 May 2012

1.Το Ποληκατάστημα & 2.Προοίμιο


Σήμερον:
                 Μικροί Καπιταλιστικοί Εφιάλτες, Επεισόδιο 1ο : Το Ποληκατάστημα
                 Προοίμιο
                 Υ.Γ.: Πώς να χαλάσεις τη μέρα του νεοναζί


Μικροί Καπιταλιστικοί Εφιάλτες, Επεισόδιο 1ο :
Το Ποληκατάστημα

   Προκαταρκτική Φλασιά: πόλη-κατάστημα. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη μου, όταν είχα βρεθεί πρόσφατα σε ένα γιγάντιο εμπορικό κέντρο. Εκεί όμως που άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο πολύ «πόλη» θα μπορούσε να είναι ακόμα και ένα μεμονωμένο κατάστημα, ήταν τρεις μέρες μετά.
   Πηγαίνουμε λοιπόν με έναν φίλο σε υποκατάστημα μεγάλης αλυσίδας Super Market (S/M), γιατί χρειαστήκαμε λίγα είδη και σε μεγάλη ποσότητα.
   Είχα καιρό να μπω σε ένα τόσο τεράστιο μεγαλομπακάλικο και σχεδόν είχα ξεχάσει πόσο πολύ έχουν πλέον μεγαλώσει και θεριέψει. Φυσικά, όταν η κλίμακα αρχίζει και ξεφεύγει, οι διαφορές δεν είναι μόνο ποσοτικές, αλλά και ποιοτικές.

Μέρος 1ον: Αναπαράσταση σε 2ο ενικό.
   Φλασιά 1η: Τα προσφερόμενα προϊόντα είναι τόσο πολλά και τόσο ποικίλα, που πλέον όταν θέλεις κάτι δεν ψάχνεις έναν (διά)δρομο, αλλά μια ολόκληρη γειτονιά. Όταν πλέον φτάσεις στη γειτονιά*, αρχίζεις να κοιτάζεις τιμές για να καταλήξεις σε κάποιο οικονομικό οικοδομικό τετράγωνο .
*και εφόσον έχεις αποφύγει τον Μινώταυρο, το ζεύγος Pacman και τα παρατρεχάμενα φαντασματάκια
   Φλασιά 2η: Όταν οι αποστάσεις είναι τόσο μεγάλες, εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να κουβαλάς τα ψώνια, ακόμα κι αν αυτά είναι λίγα. Άρα το καλάθι γίνεται καρότσι και ο πεζός γίνεται οδηγός. Το όχημα αυτό δίνει την δυνατότητα αλλά και την αφορμή για πιο μεγάλες ποσότητες ή και πιο πολλά είδη απ’ ότι ίσως είχες πρόθεση να πάρεις.
   Φλασιά 3η: Σαν οδηγός πλέον, προσπαθείς να χωρέσεις στους (δια)δρόμους του S/M και να ελιχθείς, αποφεύγοντας τους άλλους οδηγούς.
Αν βρεθείς εκεί το Σ/Κ, τι κρίμα, τι κρίμα, δεν χωράς πουθενά[1]. Το S/M πλέον ερμηνεύεται ως Sado/Maso (αλγολαγνεία) και μετά από μερικά συγκοινωνιακά αδιέξοδα πέφτεις σε ένα (αλλά ζόρικο!) ψυχολογικό-διανοητικό αδιεξόδο που οι Αμερικάνοι αποκαλούν road rage. Και τότε είναι που ξυπνάει μέσα σου ο Australopithecus και σου περνά η σκέψη να παρατήσεις το καρότσι κάπου με αλάρμ και να αποδράσεις, διασχίζοντας το καρφούρ με παρκούρ από ράφι σε ράφι.
   Φλασιά 4η και η μπάλα είναι και πάλι στην κατοχή του Homo Sapiens Sapiens. Αφού έχεις αγωνιστεί στον παραπάνω σαββατοκυριακάτικο ψυχανώμαλο δρόμο μετ’ εφοδίων, φτάνεις πλέον στην τελική ευθεία. Εφιάλτης στον (διά)δρομο με τα κολωνάκια: ακριβώς πριν τα ταμεία σε σταματάει ένα φανάρι που διαβάζει το κάρμα σου, για να σε στείλει την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο ταμείο.

Μέρος 2ον: Επιστροφή στον 1ο πληθυντικό
   Φλασιά 5η: Όντως, αυτό με το φανάρι το ζήσαμε. Και ρωτάμε τον ταμία αν μπορούμε να βγάλουμε ένα πακέτο από το κάθε είδος και να μετρήσει τα υπόλοιπα μέσα από το καρότσι. Η απάντηση μας έστειλε αδιάβαστους: «Όχι, θα πρέπει να τα ξεφορτώσετε όλα στον ιμάντα για να τα «χτυπήσω» και μετά να τα ξαναβάλετε στο καρότσι, γιατί έτσι λέει ο κανονισμός» (…). Συμπέρασμα 1ο: Η πόλη αυτή έχει και δική της νομοθεσία. Συμπέρασμα 2ο: Στην πόλη αυτή έχουν κάνει συνειδητά ένα βήμα πίσω, πήγαν από τον πολλαπλασιασμό στην θαμιστική πρόσθεση.
   Φλασιά 6η: Στην έξοδο, μια χαμογελαστή κοπέλα μας δίνει μια απομίμηση χαρτονομίσματος, διαφημιστικό για έναν ενεχυροδανειστή που μαζεύει χρυσά. Ο φίλος μου παρατηρεί ότι έχει συνημμένο κι ένα μικρό, πλαστικό σακουλάκι για να μας «διευκολύνει», ώστε όταν θα πάρουμε μια τέτοια απόφαση να μην καθυστερήσουμε… Συμπέρασμα 1ο: Η πόλη αυτή κόβει και δικό της νόμισμα, έστω και μουσαντένιο. Συμπέρασμα 2ο: Η επιλογή της θέσης δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού σε αυτή την οικονομική συγκυρία όλο και περισσότεροι κολλάνε στο ταμείο και αναγκάζονται να κάνουν έκτακτες ακυρώσεις, συνειδητοποιώντας πως η διαβίωση έγινε ακόμα πιο δύσκολη… Παρεμπιπτόντως, ο ενεχυροδανειστής είναι ο Ιάπωνας Hrysothiro Yakawatza Tokratao.
   Φλασιά 7η: Λίγο πριν το parking, ένας ιδιωτικός αστυνομικός με ιμιτασιόν διακριτικά που υποδηλώνουν τον θεσμικό του ρόλο, προσδίδοντάς του κάποιο κύρος εκεί μέσα. Παλεύει με δυο καρότσια που έχουν σφηνώσει, ίσως για να επαναφέρει την εύρυθμη λειτουργία, όπως αυτή ορίζεται από το ιμιτασιόν σύνταγμα της καπιταλιστικής μητρόπολης που υπηρετεί. Ίσως και για να απελευθερώσει το «τυχερό» του (μεταξύ 0,50 € και 2,00 €), μαζί με τα σιχτίρια του πελάτη-πολίτη που το είχε παρατήσει εκεί.
   Φλασιά 8η: Παρατηρούμε ότι τα διάφορα parking είναι βαφτισμένα με ονόματα από συμπλέγματα ελληνικών νησιών. Πιθανόν για να ολοκληρώσουν την αίσθηση της εβδομαδιαίας «απόδρασης» από την καθημερινότητα. Έτσι λοιπόν φορτώνουμε, μπαρκάρουμε στο αυτοκίνητο και σαλπάρουμε μακριά από το λιμάνι της πόλης-κατάστημα.
   Φλασιά 9η που έρχεται αναδρομικά από τα έγκατα της πόλης-κατάστημα· εδώ μπαίνουμε στην πραγματικά εφιαλτική πτυχή. Νέες γυναίκες που πονάν απ’ την πολύωρη ορθοστασία (και μάλιστα με ψηλά τακούνια), συνεχίζουν όμως να χαμογελούν ευγενέστατα*. Βέβαια, καπιταλισμός χωρίς διαφήμιση κατά ριπάς δεν γίνεται και διαφήμιση χωρίς προσποιητή αγαλλίαση επίσης δεν γίνεται. Και το χυδαίο δεν είναι τα ρούχα τους αυτά καθεαυτά, αλλά τα λογότυπα που έχουν τυπωμένα.
*smile a little wider as you’re waiting to be sold, this is the land of “do what you’re told”[2]
   Το θέμα είναι πως στη σημερινή Ελλάδα οι περισσότεροι νέοι έχουν επαγγελματικά εφόδια, με τα οποία θα μπορούσαν να δώσουν στην κοινωνία κάτι το πραγματικά ωφέλιμο, παίρνοντας και μια αξιοπρεπή ανταμοιβή (υλική και όχι μόνο). Τότε σίγουρα δεν θα χρειαζόταν να βγουν στο αμίτα προμόσιον και να γίνουν φορείς της θετικής ενέργειας®. Αν όμως συνυπολογίσουμε το βασικό εργαλείο του καπιταλισμού, την ανεργία (ή μερική απασχόληση, ή πες το όπως αλλιώς θες), πλέον αρχίζει να βγαίνει κάποια άκρη.
   Όμως ο άνθρωπος έχει ανάγκη να βλέπει στις προσπάθειές του και μια προσφορά προς τους άλλους, κάποιο κοινωνικό αποτύπωμα. Αυτό ίσως εξηγεί την υφέρπουσα δυστυχία που δέρνει μακροπρόθεσμα πολλούς ανθρώπους που δουλεύουν (δουλεύουν, όχι εργάζονται) για τους σκοπούς του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και συνήθως διακρίνεται στα βλέμματα. Από τα ψυχρά, κουτοπόνηρα μούτρα των μεγαλοστελεχών και των χρηματιστών, μέχρι και τις «φρέσκες φατσούλες» των διαφημίσεων.


Προοίμιο

   Προς όλους τους νομιμόφρονες μιντιακούς «δημοκράτες», που αποτάσσονται κάθε είδους βία με καμάρι: Η σιωπηλή συμμόρφωση εν όψει της βίαιης επιβολής είναι κακούργημα σε βάρος της δημοκρατίας.
   Είτε αυτή είναι καπιταλιστική (καθημερινή και επίσημη, έμμεση και απαρατήρητη), είτε νεοναζιστική (συμμορίτικη και ανεπίσημη, άμεση και εξόφθαλμη).
   Λοιπόν, το εκπληκτικό δεν είναι το θράσος του κουρδιστού φασιστοειδούς που έδωσε το παράγγελμα. Αυτό είναι το αναμενόμενο. Το εκπληκτικό και ανησυχητικό είναι η αντίδραση των (ακόμα κουρδιστότερων) δημοσιογράφων να εκτελέσουν, «προθύμως και άνευ αντιλογίας[3]» τας διαταγάς του, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
   Έτσι είναι, όταν οι διαταγές δεν δίνονται από έναν διαπλεκόμενο αρχισυντάκτη και δια του ακουστικού, αλλά από έναν περιθωριακό αρκουδόμαγκα και κατάμουτρα. Τότε η μαριονέτα συγχύζεται και ερμηνεύει σπασμωδικά. Και βέβαια γελοιοποιείται ανεπανόρθωτα...

Απεταξάμην!


κόποι-λεφτ May 2012, All Frights Deserved



Υ.Γ.: Πώς να χαλάσεις τη μέρα του νεοναζί

   Και μία προεκλογική δέσμευση. Από την επόμενη ανάρτηση και για όσο καιρό διαρκέσει αυτή η παρωδία-παρουσία της χρυσής αυγής στη βουλή:
α) Θα γράφω με μικρά γράμματα τις λέξεις που σχετίζονται με εθνικότητες, π.χ.: έλληνας και ελλάδα, δανία, δανός, δανικός και αγύριστος
β) Σε κάθε ανάρτηση θα κολλάω και κάνα-δυο υπερσυνδέσμους, στη νέα στήλη «Πώς κάνεις έναν νεοναζί να κλείσει τ’ αυτιά του». Ξεκινάμε λοιπόν με ακούσματα από την εβραϊκή και τσιγγάνικη παράδοση:

                 הבה נגילה - Hava Nagila Instrumental
http://www.youtube.com/watch?v=AL5UkYbaFpQ
                 Frank London's Klezmer brass allstars - A time of desire (Curha mix)
http://www.youtube.com/watch?v=BhPSVHVNWR4
                 Kal – Papusha
http://www.youtube.com/watch?v=MGUiADp-Du0

                 Σκηνή από το “Τραίνο της Ζωής”, που ξεκινά με τα εξής λόγια: «Μήπως κατάπιες το Στραντιβάριους σου; Ακόμα νομίζουν πως αυτοί εφεύραν το βιολί. ΠΑΙΞΕ!»
http://www.youtube.com/watch?v=e5xMq_RgZes


Αναφορές, παραπομπές & ερεθίσματα:
                 [1] TRYPES - DEΝ XORAS POUTHENA (HQ) official videoclip
                 [2] Chumbawamba-The Land Of Do What You're Told
                 [3] Γενικό Επιτελείο Στρατού - Στρατιωτικός Όρκος

2 comments:

  1. «Αυτό ίσως εξηγεί την υφέρπουσα δυστυχία που δέρνει μακροπρόθεσμα πολλούς ανθρώπους που δουλεύουν (δουλεύουν, όχι εργάζονται)».
    Μεγάλη κουβέντα, την είχε πει κι ο κυρ-Θέμης, στο θέατρο…
    Γελάσαμε και σήμερις!

    ReplyDelete
  2. [...]η μαριονέτα συγχύζεται και ερμηνεύει σπασμωδικά. Και βέβαια γελοιοποιείται ανεπανόρθωτα...[...]
    Πόσοι να είναι αυτοί που σκέφτηκαν σαν κι εσένα; Όσο "βγαίνουν" στη φόρα τα της χρυσής αυγής, αλλό τόσο βγαίνουν και των μαριονετών!
    Οσο για το πολυκατάστημα, πάντα αναρωτιόμουν τι στο καλό θέλανε και ονομάσανε τους δρομους, εξ αρχής, και πόσο μάλλον με συμπλέγματα νησιών!
    Και όπως πάντα, στο τέλος κάτι για να μας γλυκάνεις... Πολύ ωραία μουσική!!!

    ReplyDelete